σιγμόληκτος

-η, -ο, Ν

1. αυτός που λήγει σε σίγμα

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα σιγμόληκτα

γραμμ. ονόματα, ουσιαστικά και επίθετα, τής αρχαίας Ελληνικής που έχουν χαρακτήρα -σ- και κλίνονται κατά την τρίτη κλίση, όπως είναι: α) τα αρσενικά ακατάληκτα κύρια ονόματα σε -ης, γεν. -ους, ή -ης, γεν. -εους, λ.χ. Σωκράτης, -ους, Περικλῆς, -έους

β) τα θηλυκά ακατάληκτα σε -ως, γεν. -οῡς, λ.χ. αἰδώς, -οῡς

γ) τα ουδέτερα ακατάληκτα σε -ος, γεν. -ους, λ.χ. βέλος, -ους

δ) τα ουδέτερα ακατάληκτα σε -ας, -ατος, λ.χ. πέρας, γεν. -ατος

ε) τα δικατάληκτα επίθετα σε -ης, -ες, γεν. -οῡς, λ.χ. αληθής, αληθές, γεν. -οῡς.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σίγμα + ληκτος (< λήγω), πρβλ. συμφωνό-ληκτος].